Bij Serve Legal zijn we gepassioneerd in ons streven om food-to-go-etablissementen, restaurants en bedrijven te ondersteunen in hun naleving van het allergenenbeleid en -richtlijnen. Ons doel is om de implementatie van veiligere wetgeving, beleid, training en testen aan te moedigen, om een veilige ruimte te bieden voor mensen met allergieën, zodat ze met vertrouwen kunnen genieten van eten buiten het comfort van hun eigen huis.
Singer-Songwriter en Allergenenvoorvechtster Beth McKenzie heeft een aanzienlijke aanwezigheid op sociale media opgebouwd door haar openheid over haar worstelingen met allergie-angst. In dit eerste deel van het interview geeft Beth een open en eerlijk verslag van haar persoonlijke reis als allergiepatiënt en hoe haar houding ten opzichte van uit eten gaan is veranderd sinds ze worstelt met allergie-angst en een daarmee samenhangende slechte relatie met eten.
Het is... interessant geweest, dat is zeker! Ik heb veel ups en downs gehad. Ik kreeg de diagnose pinda- en notenallergie toen ik vijf was! Ik kan me niet veel herinneren van hoe ik als kind met mijn allergieën omging, mijn ouders waren degenen die ervoor zorgden dat alles veilig was en dat ik altijd een EpiPen bij me had.
Alles ging van een leien dakje tot ik 13 werd. Ik was op vakantie met wat vrienden van de familie en we besloten op een avond uit eten te gaan voor een curry. Natuurlijk gingen mijn ouders en ik naar binnen en legden meteen uit dat ik een allergie had. De maaltijd kwam, ik doopte mijn vinger in de curry en likte eraan om de temperatuur te controleren. Binnen een paar seconden kreeg ik een allergische reactie. Eerst begon de tong en mond te jeuken, wat zich al snel ontwikkelde tot een van de meest unieke pijnen die ik ooit heb gehad. De enige manier waarop ik het kan beschrijven was alsof kokendheet schuurpapier langs mijn keel en de omliggende organen omhoog en omlaag werd gewreven. Ik weet eerlijk gezegd niet precies wat er daarna gebeurde, maar ik weet wel dat ik heftig moest overgeven - wat, geloof het of niet, een goed teken is omdat het betekent dat je lichaam zich verzet - en dat ik vervolgens naar de Eerste Hulp moest, die zich op ongeveer anderhalve kilometer van ons hotel bevond!
Ik wil vooruitspoelen naar mijn 16e of 17e. Het incident van jaren geleden was nog steeds erg aanwezig in mijn hoofd en begon echt problemen te veroorzaken. Mijn familie en ik gingen op reis naar Frankrijk en ik was het meest angstig in de buurt van eten ooit - het trauma van deze allergische reactie en het herstel van een eetstoornis droegen bij aan mijn voedselangst.
Ik was nerveus om uit eten te gaan op vakantie, omdat ik op een nieuwe plek was en ze misschien de ernst van mijn allergie niet zouden begrijpen. Daarom nam ik voedsel waarvan ik wist dat ik er niet allergisch voor was, mee naar Frankrijk. Toen we aankwamen, stortte ik volledig in. Ik kon er niet op vertrouwen dat het bestek en het serviesgoed dat ik kreeg goed gewassen waren en dat er daarom sporen van noten op konden zitten. Ik raakte er helemaal van overtuigd dat het eten dat ik van thuis had meegenomen, besmet was met iets waar ik allergisch voor was. De druppel was toen ik weigerde het water te drinken. Op dat moment voelde ik me geestelijk en lichamelijk ongelooflijk onwel en ik was er absoluut van overtuigd dat de leidingen waar het water doorheen ging voordat het uit de kraan kwam, doorspekt waren met pinda's. Dit is duidelijk een krankzinnige opmerking. Dit is duidelijk een krankzinnige theorie, maar de overweldigende angst die ik voelde rond mijn allergieën maakte me letterlijk gek.
Mijn ouders moesten me vervroegd naar huis vliegen en hulp voor me zoeken. Er werd me een soort therapie aangeboden in het Wythenshawe ziekenhuis in Greater Manchester in een gespecialiseerde allergiekliniek - maar ik wees deze hulp eigenlijk af; ik wilde echt geen therapie.
Het volgende jaar ging voorbij - ik kon niet buitenshuis eten en ik at alleen dingen die ik zelf bereidde. Ik miste zoveel gebeurtenissen en avonturen in mijn tienerleven door mijn allergie. De Covid-beperkingen begonnen op te heffen en ik wilde echt uit kunnen gaan, op vakantie gaan en uit eten gaan zonder die immense angst. Ik probeerde me erop te storten, maar besefte al snel dat ik hulp nodig had. Ik ging terug naar de allergiekliniek en activeerde mijn verwijzing. Ik begon aan een jaar lang durende therapie voor allergie-angst. Dit gaf me mijn leven terug.
In het afgelopen jaar heb ik zoveel van de wereld verkend! Ik heb gereisd, uit eten geweest, in totaal verschillende steden gewerkt zonder dat de angst voor een allergische reactie me tegenhield. Ik neem nog steeds voorzorgsmaatregelen om er zeker van te zijn dat ik veilig ben en ik heb het vertrouwen in mezelf om weg te lopen uit een situatie die een te groot risico vormt, maar mijn allergie beheerst niet meer alles in mijn leven.
Ik was altijd bang dat als ik zou stoppen met overdreven voorzichtig te zijn, ik onverantwoordelijk zou worden en mijn allergie en de risico's die ermee gepaard gaan, zou verwerpen. Ik weet nu dat dit niet waar is. Er is een HEEL groot verschil tussen productieve zorgen hebben en levensbeperkende angst.
Voor mij zijn er twee grote uitdagingen als ik uit eten ga.
Het ene is de zorgen in mijn hoofd onder controle houden en de angst op afstand houden terwijl ik toch de nodige voorzorgsmaatregelen neem. Het andere is vertrouwen hebben in het personeel van het restaurant. Dit is iets lastiger dan het eerste, omdat elk restaurant compleet andere allergenenprotocollen heeft. Het is heel duidelijk als een personeelslid niet goed op de hoogte is van deze kwestie, en hoewel het niet hun schuld is, is het erg verontrustend om hun gezicht verward te zien als een klant met allergieën! Ik wil tegen iedereen die dit leest zeggen dat het geen schande is om een serveerster die overweldigd lijkt te zijn, te vragen om je in de richting van een supervisor of manager te wijzen die hun allergierichtlijnen zelfverzekerd aan je kan uitleggen. Het is ook geen schande om een zaak te verlaten als je geen vertrouwen hebt in hun allergieprotocollen.
Allergieangst is een uniek probleem, het is ongetwijfeld productief in één opzicht (het houdt een allergeen-patiënt voorzichtig wanneer dat nodig is), maar wanneer het te aanwezig is, wordt het iets compleet contraproductiefs. Voor mij werd allergie-angst uiteindelijk iets dat mijn leven in bijna elk aspect beheerste. Ik ging het huis niet meer uit, ik miste uitstapjes met mijn vrienden vanwege het eten en ik stond constant op scherp. Zoals ik al zei, was ik te bang om voedsel te eten dat andere mensen hadden aangeraakt, te bang om uit eten te gaan en op het ergste moment was ik ervan overtuigd dat producten die in geen miljoen jaar besmet zouden zijn met pinda's, onveilig waren voor mij om te eten.
Allergieangst is echt een harde noot om te kraken (woordspeling bedoeld) en daarom is het zo ongelooflijk belangrijk dat iedereen die hiermee worstelt hulp zoekt. Omdat het een probleem is dat zo verweven is met je lichamelijke gezondheid, is het niet iets waar je in je eentje doorheen moet werken!